วันนี้ทริปของเราเริ่มต้นด้วยการตื่นตอน02.00น เพื่อเตรียมตัวไป Masada sunrise
ทริปของวันนี้คือการไปดูพระอาทิตยขึ้นที่อุธยาน Masada ซึ่งเราเดินทางออกจากที่พักในกรุงเยรูซาเล็มไปทาง ดัานตะวันตกของปนะเทศอิสราเอล. โดยเราเริ่มต้นด้วยการเดินทางออกจาก Abraham hostel เวลาตี3 ไปถึงที่อุทยานแห่งชาติ Masada ในเวลาตี4กว่าๆซึ่งไกด์ก็ให้เวลาเราเดินไปถึงที่ยอดเขารวมจนถึงลงมาที่ข้างล่างเพื่อจะขึ้นรถในเวลา8.30. รวมๆก็ประมาณ4ชั่วโมงกว่าๆ
บรรยากาศโดยทั่วไปนั้นมีลักษณะเป็นพื้นที่แห้งแล้ง เต็มไปด้วยภูเขาหิน และทราย บางครั้งก็รู้สึกเหมือนกับว่าได้ไปGrand canyon. เป้าหมายในการเดินทางครั้งนี้คือการขึ้นไปที่ยอดเขาเพื่อดูพระอาทิตย์ขึ้นบนยอดเขา พร้อมกันนั้นก็ศึกษาประวัติศาสตรของป้อมMasada ป้อมปราการแห่งสุดท้ายของคนยิวที่ต่อสู้กับคนโรมัน
แต่เมื่อมาถึงทางเดินซึ่งมีชื่อเรียกว่า Sneak Path เราก็อุทานออกมาแม่เจ้า!!! แบบว่าสุดยอดมาก. ยิ่งใหญ่มาก มากซะจนคิดในใจว่าจะขึ้นไปบนยอดเขาไหวไหมเนี้ย. มันโคตรสูงเลยนะเนี้ย. แต่ทว่าไม่มีทางถอยกลับซะแล้วมาถึงที่นี้ก็ต้องเดินให้ถึงให้ได้. (แบบว่าอารมณ์ยังคึกคักเพราะเพิ่งมาถึงอยากลองของ555) แต่เมื่อมาถึงได้สักพักและเดินมาได้สักระยะ อารมณ์เริ่มเปลี่ยน เราชักอยากจะลงมาเดี๋ยวนั้นกลับละวันนี้ไม่เอาละวันนี้ พอแค่นี้ดีกว่า(ชักเริ่มกลายเป็นท้อแท้ซะละ555)
ในการเดินทางครั้งนี้เรามีเสื้อกันหนาว. เป้ซึ่งในเป้นั้นมีน้ำหนึ่งขวด. อาหารสำหรับกินระหว่างทาง อาหารสำหรับกินตอนกลางวันที่ทะเลตาย และไอแพทสำหรับการถ่ายรูป อันที่จริงมันก็ไม่หนักเท่าไหร่ แต่เมื่อเดินมาสักพักรู้สึกว่าโคตรหนักเลยอยากจะทิ้งไปให้หมดบวกกับเมื่อมองดูยอดเขาแล้วบอกเลยว่าอีกไกลมาก. อันที่จริงเหมื่อนจะไม่เห็นยอดด้วย เดินมา1ชม.ละยังไม่ถึงยอดเขาเลย ยิ่งพอเวลาเหนื่อยแล้วพยายามจะมองไปยอดเขาเพื่อให้มีกำลังใจ ยิ่งกลายเป็นว่าท้อมากกว่าเดิมอีก แต่จะถอยตอนนี้ก็เสียฟอรม เพราะคุณป้าอีกคนที่มาจากอังกฤษเดินไปนู้นละ ไอ้เรายังวัยรุ่นอยู่เลยนะ(คิดไปเอง555) เลยเดินไปแบบถอยไม่ได้
หลังจากเดินแบบมองทาง(มองที่เท้าตัวเอง)ค่อยๆเดินแบบก้าวต่อก้าวจดจ่ออยู่ที่ก้าวต่อไปที่จะเดินไม่ใช่จุดหมายปลายทาง รู้ว่ายังค่อยๆเดินต่อไปได้ ซึ่งตอนนั้นเองที่เราเริ่มมาคิดถึงชีวิตของตัวเอง เปรียบเทียบกับทัศนะคติหรือความคิดบางอย่างของตัวเอง และนำมาเปรียบกับสิ่งที่พระคัมภีร์สอนก็เลยเหมือนกับว่าเรากำลังเข้าใจอะไรบางอย่าง(เสียที555) บ่อยครั้งเรามักอยากรู้ตอนจบของชีวิตของเรา เราอยากจะรู้ล่วงหน้าหลายๆก้าวว่าพระเจ้าจะนำเราอย่างไร บางครั้งเราก็รีบร้อนอยากรู้การทรงนำจากพระเจ้ามากเกินไป ซึ่งมันก็ไม่ผิดอะไรที่เราจะอยากรู้ เพียงแต่หากเรารู้ว่าแผนการของพระเจ้าที่มีเพื่อเรานั้นเจ๋งและยิ่งใหญ่แค่ไหน บางทีเราอาจจะไม่กล้าไปก็เป็นได้
บางครั้งสายตาของเราเองก็ทำพิษกะตัวเราเองโดยที่เราไม่รู้ตัว เพราะสายตาของเราชอบที่จะเห็นทุกอย่างจนหมดแล้วจึงค่อยทำอะไรบางอย่าง แต่พอเราเห็นว่าภูเขาลูกที่เรากำลังปีนอยู่นั้นสูงแค่ไหนเราก็เริ่มถอดใจจนบางครั้งเราไม่อยากเดินอีกต่อไป ผมตั้งสมมุติฐานส่วนตัวขึ้นมาว่า พระเจ้ามีแผนการที่ใหญ่มากสำหรับเราแต่ละคน(มากๆ) แต่พระองค์เลือกที่จะนำเราก้าวต่อก้าวมากกว่าเพราะพระองค์รู้ว่าถ้าเรารู้แผนการทั้งหมดเราอาจไม่กล้าเดินก็ได้ ถ้าอย่างนั้นนำเราแบบก้าวต่อก้าวดีกว่าจนถึงวันนึงเราไปถึงยอดเขา เราจะพบว่าแผนการของพระเจ้าสุดยอดมาก
ผมนึกไปถึงอาจารย์เปโตร จากเป็นชาวประมงอยู่ดีๆถ้าเขารู้ว่าตอนจบของชีวิตของเขาจะเป็นอย่างไรเขาคงนั่งตกปลาสบายๆต่อดีกว่า แต่อย่างที่เราทุกคนรู้ว่าบั้นปลายของอาจารย์เปโตรยิ่งใหญแค่ไหน อ.เปาโลถึงขนาดยกย่องว่าเป็นเสาหลักของคริสตจักรเลยทีเดียว แต่กว่าจะถึงตอนนั้นเขาเคยทำผิดพลาดหลายครั้ง ผมเชื่อว่าทุกคนรวมถึงเปโตรเองก็คงคิดไม่ถึงว่าเขาจะไปได้ขนาดไหน แต่พระเยซูรู้ พระองค์ถึงเรียกเปโตรมาเป็นสาวกของพระองค์
กลับมาที่การผจญภัยบนภูเขามาซาด้ากันต่อ. พอเดินมาสักพักผมก็ชักจะอยากถ่ายรูป. ทั้งอยากถ่ายรูปให้ตัวเอง ถ่ายรูปให้คนอื่น ไหนก็อยากจะเอาแว่นกันแดดมาใส่ เดียวก็อยากจะเอาเสื้อออก ในที่สุดเราเหมือนเสียโฟกัสในการเดินเขา ซึ่งชีวิตคนเราก็เป็นอย่างนั้น เมื่อเราทำอะไรไปถึงจุดหนึ่งเรารู้สึกเหมือนกับว่าทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของเราแล้ว เราน่าจะหาอะไรมาทำเพิ่มเติมอีกสักอย่าง. เราเริ่มจะวอกแวก เริ่มที่จะอยากทำนู้นทำนี้สุดท้ายก็หลงทางไป เหมือนกับการเดินขึ้นเขา เราเสียพลังงานของเรากับการทำนู้นทำนี้รวมถึงเสียเวลาไปด้วย. สุดท้ายเราก็ต้องมารีบเร่งทำโน้นทำนี้เพราะเวลาที่พระอาทิตย์ขึ้นกำลังจะมาถึงแล้ว ดังนั้นเราจึงต้องวิ่งเพื่อให้ทันเวลาและนั่นคือสิ่งที่ทำให้เราเหนื่อยมากขึ้นกว่าเดิม
การเดินทางครั้งนี้ของผมมีเพื่อนร่วมทางไปอีก4คน ซึ่งหนึ่งในนั้นมีพี่ชายคนโตของผมไปด้วย การเดินทางไปพร้อมกับเพื่อนร่วมทางอีก4คนนั้นมันทำให้เรายังคงมีแรงที่จะเดินไปต่ออีกหน่อย และบางครั้งพี่ชายผมก็จะคอยเอามือมาดันหลังผมไปด้วยในขณะปีนขึ้นเขา. ซึ่งนั้นทำให้การเดินทางของเรายังไปต่อได้. ผมจึงเริ่มจะเข้าใจอะไรบางอย่างว่าพระเจ้าสร้างเรามาเพื่อให้เราช่วยเหลือกันและกัน และในอาณาจักรพระเจ้าไม่มี One Man Show ผมนึกไปถึงโมเสส วันที่เขานำชนชาติอิสราเอลออกจากอียิปต์ เขามีโยชูวาที่คอยสนับสนุนเขาตลอดเวลา และในขณะเดียวกัน โยชูวาเรียนรู้วิธีการนำจากโมเสส ส่วนโมเสสก็ได้รับการหนุนหลังจากโยชูวา นั่นหมายความว่าทั้งสองคนนั้นต่างให้และรับในเวลาเดียวกัน
ในที่สุดก็มาถึงยอดเขา สุดยอด อัศจรรย์ ขอบคุณพระเจ้า มันโคตรสวยเลยอะ เราไม่มีทางรู้ว่าข้างบนภูเขามันสวยแค่ไหนจนเรามาถึงยอดเขา และเราก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่พระเจ้าเตรียมบางสิ่งบางอย่างให้เราในอนาคตนั้นสุดยอดแค่ไหน จนเรามาถึงที่นั้น บางครั้งสิ่งที่พระเจ้าเตรียมให้เรานั้นมันดีเกินกว่าที่เราจะเข้าใจหรือยากที่พระเจ้าจะอธิบายให้เราฟังตอนนั้น จนกระทั่ง!! เราไปถึงจุดๆนั้นที่พระเจ้าเตรียมไว้ให้เรา และตอนนั้นนั่นเองที่เราจะพูดออกมาว่าสุดยอดวะ. โคตรเจ๋งเลย และคำพูดสุดท้ายที่เราจะพูดได้คือ "ขอบคุณพระเจ้า"
